هایدگر و ایدئولوژی جنگ (اجتماع، مرگ و مغربزمین)
نویسنده: دومنیکو لوسوردو
مترجم: سیّدامین‌الدین ابطحی
ناشر: پیله
قطع: رقعی
کتاب «هایدگر و ایدئولوژی جنگ»، یکی از معدود آثاری است که ضمن بی‌اهمیت‌تلقی‌نکردن نقش مارتین هایدگر، به‌عنوان یک نازی مرتجع و معمولی، تلاش می‌کند تا زمینۀ تاریخی، اجتماعی و سیاسی آن را توضیح دهد که باعث شد اندیشمند و فیلسوف بزرگی نظیر هایدگر تسلیم فریب فاشیسم شود. این کتاب، توصیفی درمورد بنیان‌های ایدئولوژیکی که باعث ایجاد بسیج توده‌ای فاشیستی در آلمان شدند، و هم تحلیلی جذاب از مبانی فلسفی تعهد هایدگر به آرمان آلمان نازی، از زمان تصرف قدرت توسط هیتلر در سال ۱۹۳۳ تا پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵، ارائه می‌دهد. ایدئولوژی جنگ که با شروع جنگ جهانی اول در آلمان به وجود آمد بر برتری فرهنگ آلمان بر کشورهای دشمن تأکید داشت و به این جنگ به منزلۀ برخوردی بزرگ بین تمدن‌ها، اعتقادات و جهان‌بینی‌های سازش‌ناپذیر و حتی نژادها می‌نگریست.
«ایدئولوژی جنگ» که ایده‌های اساسی و چارچوب مفهومی ایدئولوژی آلمانی در قرن بیستم را ایجاد نمود با پایان جنگ متلاشی نشد و تأثیر آن همچنان در طول قرن بیستم احساس می‌شود، اگرچه این ایدئولوژی تغییر شکل داده، دگرگون شده و به معنایی خاص، حتی رادیکال شده است. ایدئولوژی جنگ تقریباً با ایده‌های سال ۱۹۱۴ یک‌سان دانسته می‌شود، ایده‌هایی که در آن زمان به‌عنوان توجیهی برای جنگ آلمان ایجاد گشتند و در تقابل با ایده‌های سال ۱۷۸۹، یعنی جهان‌گرایی روشنگری و انقلاب فرانسه، قرار گرفتند. ایدئولوژی جنگ که میراث آن ناسیونال‌سوسیالیسم است مبتنی بر تضاد بین اجتماع که به آلمان و ریشه‌داربودن ملّت آن اشاره دارد و جامعه، که به دشمنان آلمان مربوط می‌شود، است و عناصر اصلی آن تجربۀ متافیزیکی وحدت ستایش از مرگ و فداکاری سرنوشت تجدید ایده‌های رمانتیک ملّت و ملّی، تحقیر شهر و تضاد بین تمدن هستند.
